“I am… lord… techno”, kraakt een roestige robotstem ergens halverwege ‘Power’, de pas gebaarde tweedeling van Boys Noize. Geen sprake van misplaatste arrogantie, want op deze knetterende dansvloerplaat bewijst de Duitse herrieschopper met Sturm und Drang het grote ongelijk van de nozems die hem twee jaar geleden als eendagsvlieg catalogeerden. Deze zomer ontbond Herr Noize zijn duivels nog op Rock Werchter en intussen maakt hij zich op voor zijn vierde doortocht op I Love Techno, deze keer als absolute headliner. Maar eerst schraapt hij de licht verkouden keel om te antwoorden op deze openingsvraag:


HUMO Je hebt steeds gepoogd om onherkenbaar te blijven op foto’s. Heb je dat intussen opgegeven?
Boys Noize «Niet helemaal, al moet ik toegeven dat ik grandioos mislukt ben in mijn opzet. Google mijn naam en je vindt in geen tijd een shitload aan genante partypics.»

HUMO Wat wilde je ermee bereiken?
Boys Noize «Kijk, toen ik begon met draaien, kon je een platenwinkel buitenstappen met een stapel vinyl zonder een idee te hebben hoe de makers van die nummers eruitzagen. Dat doet er niet toe bij mijn soort muziek, dus ik vind het absoluut onnodig om met mijn onnozele kop op de cd-hoes en in alle boekjes te gaan staan. Beschouw het als mijn manier om te rebelleren tegen die hele dj’s are the new rockstars-rage.

HUMO Trek je tegenwoordig dan ook meer groupies aan met een koptelefoon dan met een gitaar?
Boys Noize «Zeker weten! Zet de lelijkste aap achter twee platenspelers en de meisjes staan nog met bosjes aan te schuiven. Ik snap er niks van. Het nadeel is wel dat ik in het nachtleven nooit de ware zal ontmoeten. Daarvoor hebben al die meisjes die louter geïnteresseerd zijn in Boys Noize de dj me te achterdochtig gemaakt.»

HUMO Je bent nogal verknocht aan Twitter. Botst dat niet met je streven naar anonimiteit?
Boys Noize «Twitter kun je nog redelijk in de hand houden, vind ik. Facebook is een ander paar mouwen, dus daar doe ik niet aan mee. Ik zie Twitter trouwens in de eerste plaats als een handige manier om mijn label te promoten – nieuwsbrieven versturen per e-mail is zó 2005. Ik gebruik het ook niet om op te scheppen, zoals een aanzienlijk deel van de gebruikers doet: wanneer ik met Justice in de studio zit en een nieuw nummer van hen hoor, ga ik daar echt niet over snoeven via Twitter.»

HUMO Een van mijn collega’s omschreef je muziek als death metal, maar dan zonder de gitaren. Is dat een juiste samenvatting?
Boys Noize (lacht) «Warum nicht. ’t Is te zeggen: die vergelijking ging zeker op voor mijn eerste album. Dat was pure club-rock-‘n-roll, zonder omwegen. Maar ‘Power’ is toch iets, euh, subtieler.»

HUMO Subtieler?!
Boys Noize «Oké, hij dreunt nog harder dan de vorige, maar soundwise zit er wel meer diepgang en variatie in.»

HUMO Dat zeker. Ik heb ook het gevoel dat er meer verhaal schuilt in je nieuwe plaat.
Boys Noize «Dat zeggen wel meer mensen, maar er zit heus geen betekenis in mijn muziek. De state of mind waarin ik verkeer wanneer ik aan een nummer werk, heeft niet de minste weerslag op hoe die track zal klinken. Zelfs als ik het zou probéren, zou ik er toch niet in slagen om via mijn muziek uiting te geven aan mijn gevoelens. ‘Power’ is niet meer dan een losse verzameling tracks. Het album-format is toch niet meer van deze tijd, dus een rode draad moet je er zeker niet in zoeken.»

HUMO Wat als we je bij wijze van experiment eens alle computers afpakken en je een gitaar in de plaats geven?
Boys Noize «Dat wordt niks, vrees ik. Ik maak nu eenmaal computermuziek. De klanken op zich zijn voor mij ook veel interessanter dan de melodie. Noem me gerust een freak op dat vlak: prutsen en schaven tot een baslijntje helemaal klinkt zoals ik het wil, dat is mijn ding. Met een gitaar kun je veel minder richtingen uit.»

En Twitteren kun je er ook al niet mee.
Boys Noize «Precies.»

HUMO Gebeurt het nog dat mensen denken dat Boys Noize een duo is?
Boys Noize «Ja hoor. Zeker nu er overal recensies van de nieuwe plaat verschijnen. Je wil niet weten hoe vaak ik al “Boys Noize are back!” gelezen heb.»

HUMO Begrenst die naam je mogelijkheden niet? Je móét wel scheuren en beuken.
Boys Noize «Bwa, er zijn genoeg soorten noise: cirkelzagen, tractors, straatlawaai, schreeuwende kinderen,… Ik kan nog véél richtingen uit (lacht). ’t Is bovendien een prima naam om te roepen. Afijn, dat vind ik zelf toch.»

HUMO Waaraan erger je je weleens?
Boys Noize «Slechte warming-up-dj’s! Dat is een echte plaag aan het worden. Weet je wat het probleem is? De muziekkennis van jonge dj’s beperkt zich meestal tot wat er op een paar populaire blogs staat. Ze spelen dus allemaal dezelfde platen en jagen er al de hardste bangers door als het publiek nog moet toestromen. Nóg vervelender: in Australië speelde ik eens na een of andere lokale dj die doodleuk de helft van mijn vorige album én een heleboel van mijn remixen erdoor knalde, net voordat ik moest overnemen. Erg sympathiek vind ik dat niet.»

HUMO Je bent straks de grote headliner van I Love Techno. Doet dat je iets?
Boys Noize «Het zal nog niet! Ik was vorig jaar al in de wolken omdat ik de compilatie-cd in elkaar mocht draaien, en nu staat mijn naam op de affiche voor die van Carl Craig, Luke Slater en Dave Clarke – allemaal jeugdhelden! Ik voel me er eerlijk gezegd zelfs ietwat ongemakkelijk bij.»

De namen die je daar noemt zijn klassieke technodeejays. De laatste jaren hoor je bepaalde fans van het genre steevast neuten dat acts als Buraka Som Sistema, Tocadisco of Crookers misplaatst zijn op een festival dat de naam I Love Techno draagt.
Boys Noize «Onzin! Wie dat beweert, staat tien jaar achter. In de nineties had je techno en je had house, en dat was het. Nu zijn er honderdduizend hybriden die van techno een onbegrensd gegeven hebben gemaakt. Een nummer kan perfect minimal, house, samba en electro tegelijk zijn. Bovendien: als je de line up enkel met klassieke technodeejays vult, krijg je nog hooguit tweeduizend man naar Flanders Expo.»

HUMO Iets anders: je werkt nu aan een album met de Canadese pianist Gonzales. Toch een beetje een rare kwiet, of vergis ik me?
Boys Noize «Je vergist je zeker niet, maar ’t is een droom om met hem samen te werken. Al was het in het begin wel wat raar. Hij stuurde me alleen maar mails met ruwe ideeën voor songs en de vier woorden “doe er iets mee”. Ik stuurde dan mijn versie terug en voorts was elke vorm van communicatie onbestaande. Op die manier hadden we samen al een stuk of vijf nummers gemaakt vooraleer we echt over een samenwerking hebben gebabbeld. Toen Gonzales later naar Berlijn kwam om samen een nummer af te werken, was ik trouwens doodbeschaamd: mijn studiootje is piepklein en er staat enkel het hoogstnodige materiaal – totáál onprofessioneel. Hij heeft er gelukkig niets over gezegd.»

HUMO Laat ons tot slot nog even terugkeren naar afgelopen zomer: op Rock Werchter mocht je op zaterdag de Pyramid Marquee afsluiten. Ik had de indruk dat je toen met heel veel goesting op het podium stond.
Boys Noize «Het was met grote voorsprong mijn beste optreden van het jaar, en dat zeg ik echt niet omdat dit interview in een Belgisch blad verschijnt. Het valt zelden voor dat het publiek zo extatisch reageert op nummers die het nog nooit gehoord heeft. Ik voelde mij voor één keer eens niet verplicht om bekende hitjes te draaien.»

HUMO Voel je je soms een jukebox?
Boys Noize «De meeste mensen verwachten gewoon dat je bekende nummers draait. Best begrijpelijk, maar als dj puur je daar geen voldoening uit. Mijn grootmoeder kan een club ook doen ontploffen door alle bekende hitjes af te rammelen. Mijn liveset op Werchter heb ik aangepakt zoals een rockgroep het zou doen: ik heb bijna uitsluitend eigen werk gespeeld, met een heleboel nieuwe en zelfs onafgewerkte nummers. En als het dán marcheert, dan geeft dat een zálig gevoel.»

HUMO Wat was daarentegen je meest miserabele show van de zomer?
Boys Noize «Laatst speelde ik ergens in Frankrijk – de naam van het festival ben ik kwijt – en dat was de grootste klucht die ik ooit heb meegemaakt. Ik was er de afsluiter en ik moest normaal gezien draaien tot drie uur. Omdat de andere optredens uitgelopen waren, kon ik uiteindelijk pas om vijf voor drie aan mijn set beginnen. Alleen: alles moest daar blijkbaar stipt om drie uur stoppen en halverwege mijn intro hebben ze de stekker uit de klankkasten gehaald. Het onnozelste was nog dat ik zelf wel het geluid door mijn monitors bleef horen, dus pas na mijn derde plaat – het publiek was al bijna naar huis - had ik in de mot dat er iets mis was. Maar goed: voor vijf minuten werk was het niet slecht betaald (grijnst).»