
Op de eerste tracks liggen die strijdige elementen – van Joe Goddards opzwepende synthesizerkletsen tot de fluwelen croon van Alexis Taylor - heerlijk in balans. De titeltrack en Hand me down your love blijven dan ook à la minute aan het trommelvlies plakken. De andere helft van de plaat staat echter bol van de digitale soul-pastiches die, alle goede bedoelingen ten spijt, iets te dicht tegen onze tolerantiegrens voor klefheid aanschurken. Geen one life stand, maar een sporadische wilde nacht met de Chips – op 7 maart in de AB bijvoorbeeld – kunnen we u warm aanbevelen.
(gepubliceerd in Apollo - februari 2010)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten