Alles leek Vito De Luca en Stephen Fasano, twee vriendelijke Brusselaars van Italiaanse komaf, voor de wind te gaan. Tot ver buiten de staatsgrenzen wordt immers al maanden met torenhoge verwachting uitgekeken naar hun in september te verschijnen debuutplaat ‘We Can’t Fly’, en intussen blijft hun remixwerk – voor Grace Jones, MGMT, Friendly Fires en ander respectabel volk – zeer in trek bij al wie niet vies is van krolse discobeats, kitscherige synthpop en zomerse zoetigheid.

Maar eind juni was het toch even schrikken toen deze boodschap op hun Facebook verscheen: “We decided that one of us shoud leave Aeroplane. Not to destroy it, but to make it last.” En daarom ontmoet ik enkel Vito – modieus petje, zelfverzekerde blik en geen blad voor de mond – wanneer ik aan boord klouter van de gezellige privéjet waarin ik de Italo-Belg mag interviewen

HUMO Om meteen met de deur in huis te vallen: waarom klikte het niet meer tussen jou en Stephen?
Vito De Luca «Het klikt wél nog! We bellen en sms’en elkaar bijna elke dag en ik ga Stephen ook helpen met zijn nieuwe project. Net daarom voelde het zo vreemd om die beslissing te nemen. Het waren heel emotionele discusies, maar uiteindelijk kwamen we allebei tot het besluit dat we zo niet verder konden. Stephen zag Aeroplane misschien meer als een danceproject, terwijl ik gewoon popmuziek wil maken. We zaten in de studio vaak naar een computerscherm met loops te staren, terwijl ik veel liever een gitaar vastpak of aan de piano zit om melodieën te verzinnen. Gevolg was dat ik uiteindelijk het meeste werk op m’n eentje deed en Stephen langzaamaan vervreemdde van Aeroplane.
»Ik heb intussen de gekste verhalen gehoord over onze split. Ik las ergens dat we uit elkaar zijn gegaan wegens communautaire meningsverschillen. Wie zo’n gerucht verspreidt is fucking retarded: we zijn allebei Franstalig!»

HUMO Krijg je in het buitenland dan veel vragen over onze politieke janboel?
Vito «Als je zegt dat je uit België komt, kun je drie soorten reacties krijgen. Sommigen beginnen gewoon over iets anders omdat ze nog nooit van België gehoord hebben. Bij anderen is de eerste reactie nog steeds ‘Ah, het land van Marc Dutroux!’ – ook altijd leuk. En de rest vraagt ‘België, bestaat dat dan nog?’ Je moet je dus altijd verantwoorden en uitleggen waarom het hier op politiek vlak zo’n apenland is. Neem nu de jongste verkiezingsuitslag… Of laten we het maar bij de muziek houden. Anders wind ik me toch maar op.»

HUMO Aeroplane is vooral bekend geworden dankzij remixwerk, van Friendly Fires en Lindstrøm tot Grace Jones en Robbie Williams. Heb je rechtstreeks contact met de artiest wiens werk je onder handen neemt?
Vito «Bij de kleinere acts wel, maar meestal komt dat pas achteraf, als ze de remix goed vinden. Wat Robbie Williams betreft, ben ik vrij zeker dat hij geen flauw benul heeft wie of wat Aeroplane is. Grace Jones heeft wél gebeld. Zoals dat vaak gaat, bestelde haar label remixen bij een stuk of 25 artiesten, en daar moest zij er dan drie of vier uit kiezen die uiteindelijk op de plaat zouden belanden. De onze was er niet bij, maar nadat-ie via de blogs vrij populair was geworden, heeft Grace Jones er nog eens naar geluisterd en besloten om hem alsnog uit te brengen. Ze belde midden in de nacht om het heuglijke nieuws persoonlijk mee te delen, maar ik lag in m’n bed en heb stomweg niet opgenomen. ‘Welke idioot belt er nu op dit uur’, dacht ik nog. Je had mijn gezicht moeten zien toen ik de volgende ochtend mijn voicemail hoorde.»

HUMO Ook MGMT heeft een remix van jullie afgewezen. Zit je in met dat soort tegenslagen?
Vito «Sinds ik hun nieuwe plaat heb gehoord, vind ik het al een pak minder erg – ’t is écht geen goeie plaat - maar op het moment zelf was ik diep teleurgesteld. Ik had zó mijn best gedaan om er iets speciaal van te maken en ik was heel blij met het resultaat. Alleen: zij vonden de remix blijkbaar niet dansbaar genoeg. En die van Justice keurden ze dan wél goed, terwijl dat gewoon een kopie van het origineel was met een beat eronder.
»Soit, intussen heb ik wel door dat platenfirma’s altijd met opzet meer remixen bestellen dan ze willen uitbrengen. Ze weten dat de afgewezen remixen altijd op de blogs verzeilen en dat levert hen een pak extra reclame op.»

HUMO Iets anders: wat heb je eigenlijk met vliegtuigen?
Vito «Niets. Ik heb zelfs geen idee waarom we Aeroplane heten. Ik vond Pistache een veel betere groepsnaam, maar Stephen vond dat we voor Aeroplane moesten gaan. Ons eerste artistieke meningsverschil. (lacht)
»Zo’n privéjet is natuurlijk een superlocatie voor een interview – een ideetje van ons label - maar op zich houd ik niet van vliegen. Het is iets heel tegennatuurlijks. Je oren doen er pijn van, en opstijgen en landen is voor mij een marteling. Toen we drie jaar geleden voor het eerst in Australië en de VS speelden, is Stephen zelfs alleen gegaan omdat ik het vliegtuig niet op durfde. Voor onze volgende Australische tournee had ik wél de moed om mee te gaan, en gelukkig maar, want in Sydney heb ik mijn huidige vriendin ontmoet. Dankzij haar ben ik bijna van mijn vliegangst verlost.»

HUMO Aeroplane is razendsnel bij het clubje van de grote jongens beland. Heb je nooit het gevoel gehad dat het te snel ging?
Vito «Soms weet ik even niet meer waar m’n hoofd staat, maar dat maakt het net cool. Op Sónar in Barcelona ben ik er wel even onderdoor gegaan. Ik had er net vier dagen zonder slaap op zitten, ik werd overstelpt door vragen over onze split, die toen net bekend was gemaakt, én ik heb de fout gemaakt om op een nuchtere maag vodka te drinken. Na mijn set ben ik van mijn stokje gegaan: alles werd zwart voor mijn ogen en het enige dat ik me verder nog herinner, is dat ik het materiaal van Air heb ondergekotst. Ik hoop dat ze dat nooit te weten zijn gekomen.» (glimlacht)

HUMO Er zijn betere manieren om vrienden te maken. Heb je daar eigenlijk wel de kans toe wanneer je op tournee bent?
Vito «Op tournee leid je een heel eenzaam bestaan. Dan ben je al blij als je eens met een journalist kan praten (lacht). Maar met sommige artiesten klikt het meteen. Onlangs zat ik op dezelfde tourbus als Crookers, en gezien je je op een bus toch maar zit te vervelen, kun je evengoed kennismaken en elkaar wat muziek laten horen. We kenden elkaar niet, maar nog voor we op onze bestemming waren, hadden we vriendschap én een swap deal gesloten. Wij zouden een nummer van hun album remixen en vice versa. Door managementbullshit is dat uiteindelijk niet doorgegaan, maar ooit komt het er wel van.»

HUMO Laat het ons al even over het album hebben: voor de zang doe je beroep op schoon volk als Au Revoir Simone, Sky Ferreira en bovenal Merry Clayton, de madam die te horen is op ‘Gimme Shelter’ van The Rolling Stones. Vertel!
Vito «‘Gimme Shelter’ is zowat mijn favoriete nummer aller tijden, maar het heeft eeuwen geduurd vooraleer ik erachter kwam wie die vrouwenstem was. Toen ik het eindelijk wist, ben ik meteen naar haar op zoek gegaan – ik wist niet eens of ze nog in leven was – en als bij wonder was de samenwerking na een paar telefoontjes beklonken. ’t Is vreemd: Merry heeft zich braafjes gehouden aan de melodie en de tekst die ik voor haar op papier had gezet, en toch heeft ze er een compleet ander nummer van gemaakt. Wat een stem! En het resultaat past ook perfect op het album. Dat is niet zo vanzelfsprekend, want ik heb bijvoorbeeld ook songs laten inzingen door VV Brown, Empire of the Sun en Sébastien Tellier, en die pasten om een of andere reden niet in het plaatje.»

HUMO Het album ligt nog niet in de winkel, maar is wel al gelekt. Onlangs las ik op je twitter “I'm reading people's reactions. They are pretty much awful".
Vito «Ik was eerst en vooral boos: Stephen en ik hebben drie jaar lang aan dat album gewerkt, en zonder nadenken gooit iemand het resultaat zomaar te grabbel. Dat is echt balen, ook al weet je op voorhand dat het vroeg of laat toch gebeurt.
»Wat die negatieve commentaren betreft: die kwamen volgens mij vooral van mensen die enkel onze remixen kennen. Dat geeft een vertekend beeld, want op de plaat staan vooral popsongs. Daar kan ik dus mee leven, al schrok ik ervan hoe extreem die reacties waren: ofwel was het ‘The worst shit ever heard', ofwel noemden ze het meteen de plaat van het jaar. Zo’n commentaren zijn er gelukkig ook.» (lacht)

HUMO Wat was er eigenlijk waar van het gerucht dat Soulwax de plaat zou producen?
Vito «Alles. Het is er alleen niet van gekomen omdat ze er pas aan konden beginnen zodra ze klaar waren met Tiga’s plaat. En zoveel geduld hadden we simpelweg niet. Bij nader inzien hadden we er evengoed op kunnen wachten, want door het zelf te doen hebben we ontzettend veel tijd verkwanseld. Ik vind mezelf verre van een goede producer. Ik heb ooit een opleiding tot sound engineer gevolgd, en daar ben ik buitengesmeten omdat ik er niets van bakte. Maar uiteindelijk ben ik wel heel happy met het resultaat.»

HUMO Vind je het een belediging als ik zeg dat je muziek me aan het Eurovisiesongfestival doet denken?
Vito «Nee hoor. Ik luister graag naar Abba en alle foute, overbombastische Franse en Italiaanse Eurosong-inzendingen van eind jaren tachtig. Een beetje zoals Sebastien Tellier: die laat zich daar ook door inspireren, maar hij maakt er iets cools van, terwijl ik de kitsch intact houd. Aeroplane is voortdurend balanceren op de grens tussen goede en slechte smaak. Het kleinstje foutje en je vervalt in cheesy crap, maar als je ’t goed doet heb je zowel het brede publiek als de undergroundnerds mee. ‘Yellow Submarine’ van The Beatles vind ik een goed voorbeeld. (begint te zingen) Supercheesy, maar wel een fucking wereldnummer.»

HUMO Kunnen hedendaagse artiesten je evenveel boeien?
Vito «Ik laat mijn muziek er alleszins niet door beïnvloeden. Ik maak popmuziek, en daarin is alles toch al eens gedaan. En ik wil al zeker niet klinken zoals die veel te luide en overstuurde bands die je op de radio hoort. Geef mij maar de sound van pakweg Pink Floyd of Fleetwood Mac: voldoende ruimte tussen alle instrumenten, alles perfect in balans. Ik sluit mijn dj-sets bijna altijd af met ‘Dreams’ van Fleetwood en ik krijg er nog steeds elke keer kippenvel van.»

HUMO Je maakt uitsluitend trage muziek. Zegt dat iets over wie je bent?
Vito «Niet echt. Ik ben soms nogal een zenuwpees en ik kan me ontzettend opwinden over een kleinigheid. Maar als het over muziek gaat, zweer ik trouw aan 110 beats per minuut. Als je sneller gaat, win je wel aan energie, maar verlies je de groove. Neem nu ‘Miss You’ van The Stones. Waarom klinkt dat zo sexy? Alleen maar omdat het zo traag gaat.»

HUMO En toch is het veel moeilijker om een festivalpubliek te plezieren met trage muziek.
Vito «Dat is mijn grote probleem. Ik kan mijn eigen muziek amper draaien. Op Sónar speelde ik voor 10.000 man, maar het was aartsmoeilijk om hen aan het dansen te krijgen. Soms vraag ik me af of ik tijdens mijn dj-sets niet beter house of electro zou draaien; dan is iedereen content. Ik heb daarover eens advies gevraagd aan Erol Alkan en die zei me dat ik er enkel voor moest zorgen dat ik zelf keer op keer zou betalen om mijn set te horen. Ik blijf dus gewoon mijn zin doen. Ik heb alleen nieuwe versies van een paar songs gemaakt zodat ze beter in een dj-set passen, en ik ben ook overgeschakeld op Serato, een systeem waarmee ik tijdens het draaien nummers kan editten en loopen.»

HUMO Zou je dat deejayen niet beter laten voor wat het is en een liveband op de been brengen?
Vito «Daar ben ik mee bezig! Na de zomer gaan we volop repeteren en in januari moet de liveshow klaar zijn. Ik vind het geweldig om op het podium écht muziek te maken. Het heeft me in het begin alleen veel moeite gekost om mijn muziek uit handen te geven. Op het album heb ik alle instrumenten zelf ingespeeld, van de gitaar en de drums tot de bas en de synths. Misschien niet perfect, maar het klinkt wel honderd procent zoals ik het wil. Als je het aan iemand anders overlaat, geeft die er sowieso een eigen draai aan, en ik hou liever alle touwtjes in handen. Eigenlijk zou het praktisch zijn als ik mezelf een keer of vijf kon klonen… Of wacht, misschien is dat wel een heel slecht idee.» (lacht)


(gepubliceerd in Humo, september 2010)