De prominente platenruiters Starski & Tonic en de licht hyperkinetische duizendpoot Papillon zijn samen de elektronische feestdrievuldigheid The Subs. Vlak voor ze de stoomboot richting Spanje namen om aldaar ten dans te spelen, gaven de Gentse breinen achter dansvloersnoepjes als "Fuck That Shit" en "Kiss My Trance" gewillig antwoord op deze vragen:


Wat maakt The Subs zo goed?
PAPILLON: "Wat een mottige vraag (lacht). Wij zijn veel te bescheiden om daar een antwoord op te geven."
TONIC: "Wat volgens mij belangrijk is, is dat The Subs meer is dan een one-trick pony. We hebben zowel nummers met een discorandje, tracks met rave-elementen als heel melodieuze dingen."
STARSKI: "Dat is onze troef en tegelijkertijd ons nadeel. We passen in geen enkel vakje. We worden daardoor ook niet meegezogen door een bepaalde stroming als bijvoorbeeld nu-rave, waardoor we meer tijd nodig hebben om te groeien dan andere elektronische bands."
PAPILLON: "Dansmuziek is ook iets heel functioneel. Je wil niet dat er niet gedanst wordt. Als de mensen niet feesten, ben je slecht bezig, hoe goed of vernieuwend je de muziek die je speelt ook vindt."
STARSKI: "Een andere plus is misschien dat we wárme muziek maken. Er wordt vandaag heel veel kille electro en minimal gemaakt. Ik snap niet dat mensen dat waarderen zonder daarvoor tien bollen en drie lijnen coke nodig te hebben. Dat soort muziek wil je toch niet maken? Wij in elk geval niet."

Koen en Wiebe, we weten dat jullie elkaar in een platenwinkel ontmoet hebben. Waar liepen jullie Jeroen tegen het lijf?
STARSKI: "In Amsterdam."
PAPILLON: "Ik, een aan lager wal geraakte muzikant, was daar ergens uit de vuilbakken aan het eten, en deze twee jongens hadden zo'n medelijden dat ze me maar vroegen om samen een bandje te beginnen."
STARSKI: "De waarheid ligt er niet ver af. We stonden een tijd terug alledrie geprogrammeerd in Amsterdam. De optredens waren niet echt een succes, er was eigenlijk geen kat, maar daar hebben we elkaar wel ontmoet. En het klikte meteen. Een paar weken later hebben we Papillon opnieuw gebeld om te vragen of hij een project als The Subs zag zitten."

Hoe pakken jullie dat aan?
PAPILLON: "Ik zet koffie. Dat is één van mijn grootste talenten."
STARSKI: "Ik smeer de broodjes."
TONIC: "En ik doe de rest (lacht)."
PAPILLON: "Even serieus: Starski en Tonic zijn de deejays en ik ben de producer. Aanvankelijk traden we op met een laptop, maar dat werkte eigenlijk niet. De computer deed zoveel dat er niet genoeg werk was voor ons drieën.
TONIC: "Daarom zijn we snel weer overgeschakeld op cd-spelers en Papillon als schreeuwende publieksmenner achter de microfoon."
PAPILLON: "Een cd-speler waar je aan kan sleuren en op kan slaan, voelt ook veel natuurlijker aan dan wanneer je op een computer staat te tokkelen."

ADHD is blijkbaar een belangrijke factor bij jullie.
STARSKI: "Zeker bij Papillon. Een tijd geleden was hij zijn ADHD-kantje echter even kwijt. We hebben ons zelden zo ongerust gemaakt als toen. Zijn performance is de kracht van onze optredens. Na het derde nummer springt hij al op tafel om het publiek op te zwepen. Dat is onze troef tegenover veel van die statische elektronische live-acts. Wij hebben onze zot bij."

Onlangs werd jullie laptop, met daarop heel wat materiaal van The Subs, gestolen.
TONIC: (bonkt zijn hoofd op de tafel)

Die wonde is blijkbaar nog niet geheeld?
STARSKI: "Je hebt die wonde net weer opengereten, vrees ik."
TONIC: "Ik ben er nog steeds niet goed van. Op die laptop stond álles. Niet alleen materiaal van The Subs, maar ook heel veel persoonlijke dingen en foto's die ik absoluut niet kwijt wilde."

Stonden er ook al ideetjes voor een album op, of denken jullie daar nog niet aan?
TONIC: "De platenfirma is alvast vragende partij, dus misschien moeten we daar toch eens werk van maken."
PAPILLON: "De vraag is natuurlijk of het nog wel de moeite is om een album te maken. We evolueren naar een singlecultuur en misschien is de traditionele full-cd over twee jaar wel helemaal uitgestorven. Het oude verhaal valt helemaal in duigen en iedereen zoekt nu naar de juiste manier om daarop in te spelen."
STARSKI: "Of zo'n album nog als cd in de winkel gaat liggen, betwijfel ik ook. Maar misschien is er wel een toekomst voor albums op het net, of op USB-sticks."
PAPILLON: "We moeten rekening houden met de iPod-generatie. Die iPods zijn gewoon niet gemaakt om er een album op te zetten! Ik heb bijvoorbeeld net een mixalbum van Soulwax op mijn iPod gezet, en dat machientje gooit al die nummers door elkaar. Van die mix schiet zo natuurlijk niets meer over, want het ene nummer loopt over in de verkeerde plaat en vice versa. Ofwel kan ik gewoon niet met mijn iPod overweg."

Een album geeft misschien wel de gelegenheid om ook eens wat andere dingen uit te proberen.
TONIC: "Absoluut. Op onze vinyls móeten we wel met dansplaatjes uitpakken, terwijl er op een album meer ruimte voor variatie is."
PAPILLON: "Ja! Dan kunnen we er een emo-nummer opzetten. Of dolfijngeluiden!"

Waarom ook niet. Dominik Eulberg heeft vorig jaar een minimalplaat volgepropt met vogelgeluiden, met zijn eigen commentaar erbij in het Duits.
TONIC: "Dat is pas een idee!"
STARSKI: "Papillon is niet toevallig een vogelaar pur sang."
PAPILLON: "Echt waar. Vroeger stond ik vaak met een verrekijker naar de vogeltjes te turen. (stilte) Ja... Ik weet ook niet wat me toen bezielde."

Lopen jullie zenuwachtig rondjes in de kleedkamer voor een optreden, of stappen jullie ontspannen, pintje in de hand, het podium op?
STARSKI: "Onze opwarming bestaat uit tien sit-ups en vijf keer pompen (lacht). We zijn trouwens helemaal geen drinkers, en al zeker niet voor een optreden."
PAPILLON: "Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar zelfs mijn geroep en gebrul klinken veel slechter als ik wat gedronken heb."
TONIC: "Telkens wanneer ik niet nuchter draai, voel ik me Mixmaster Mike en ga ik aan het scratchen en het toveren, wat bijna altijd fout afloopt."
PAPILLON: "Voor het optreden maken we wel altijd even tijd voor een groepsknuffel. En sinds de laatste keer hebben we ook een nieuw ritueel, namelijk Starski die achter de organisator loopt met een spuitbus met mierenverdelger."

Papillon, jij zet de koffie, zei je. Wordt er veel gediscussieerd over de kleur en de smaak?
PAPILLON: "Het heeft een poosje geduurd vooraleer we echt als groep begonnen te denken. Dat had tijd nodig, maar nu werken we heel vlot samen. Ook omdat we het meteen op tafel gooien als iets iemand niet zint."

Het loopt inderdaad lekker. Mensen beginnen zelfs spontaan videoclips voor jullie te maken.
STARSKI: "Een student had ons een e-mail gestuurd met de vraag om een clip te mogen maken. Veel verwachtten we er niet van, maar het is een heel leuk filmpje geworden."
TONIC: "We staan zelfs met die clip in de Joepie."
PAPILLON: "Meen je dat? Dat is vree funny! Mijn zus lacht zich dood als ze dat hoort. Nu nog een poster!"


(gepubliceerd in Release Magazine, december 2007)