Of die new rave-rage nu nóg niet overgewaaid is? Nope. Maar wacht even vooraleer uw lectuur dezes zuchtend te staken, want het Britse quartetto DIOYY - klachten over hun naam mag u richten aan Ricky Gervais, die in 'The Office' net 'Does it offend you, yeah? My drinking?' blafte toen ze op tv naar ideetjes voor een alias zochten - wil meer zijn dan het zoveelste zootje lawaaimakers dat zich in het kielzog van Justice en Digitalism begeeft.

Op 'Battle Royale' en 'With a Heavy Heart (I Regret to Inform You)', de eerste twee nummers van hun debuut, schipperen ze nog te veel tussen volgroeide gitaarrock en dansvloervoer, maar daarna worden de tracks vakkundig in één van die twee rubrieken ondergebracht.

'We Are Rockstars' en 'Weird Science' dynamiteren uw trommelvliezen zoals de liveshows van Goose: met vette, vonkende electropunk. Ook al catchy as hell: 'Attack of the 60 Ft. Lesbian Octopus', met een hondsdol orgeltje en een songtitel waar zelfs Luc De Vos nooit zou opkomen. En dan is er nog 'Let's Make Out', dat geen remix van LCD Soundsystem behoeft om een bliepende lap stomende gitaardisco te serveren.

Maar niet alleen dolle synthesizers, scheurende gitaarhooks en bijtgrage drumcomputers zetten de toon: op songs-met-kop-en-staart als 'Being Bad Feels Pretty Good' en 'Epic Last Song' meet DIOYY zich zowaar met ambitieuze lieden als The Killers en The Rapture. Verdienstelijk, al klinkt de concurrentie nog steeds dat tikje gepeperder, en vooral: coherenter.

Een tien voor feestelijk scheuren en beuken dus, maar willen deze jongens muziek maken die de tand des tijds doorstaat, dan moeten ze voor de tweede zit schaven aan de duurzaamheid van hun radiovriendelijkste nummers. Wij wachten intussen ongeduldig op de eerste Vlaamse formatie die met de naam Pascalleke, een dagschotel! op de proppen durft te komen.

(gepubliceerd in Humo - april 2008)