Mogen wij u voorstellen: Late of the Pier, het vierkoppige hipsterantwoord op alle over het paard getilde indie-schmindie-bandjes die een carrière hopen te bouwen op één begaffeld trucje.

Dat zeggen wij niet; dat zegt Sam Potter aka Jack Paradise aka de elektronicawizard van dit stel weirdo's uit Castle Donington. En weet u wat het mooie is? Er is geen woord van gelogen. Straffer zelfs: Late of the Pier is één van de weinige groepen die nóg beter zijn dan alle buzz rond hun eersteling (en het vooruitgestuurde ep'tje met de prachttitel 'Echoclistel Lambietroy') lieten verhopen.

Op 'Fantasy Black Channel' trekken ze ten strijde onder het toeziend oog van de eerbiedwaardige knoppendraaier Erol Alkan. Het resultaat is een shitload aan dansbare ideeën en uiteenlopende referenties, van pompeuze glamrock over Gary Numan en Afrikaanse tovenarij naar zweetrave van het opwindendste kaliber. Veel bochtenwerk dus, en dat houdt de plaat zelfs na een week op heavy rotation heerlijk onvoorspelbaar. Bewijsmateriaal? Welaan dan: 'Space and the Woods' is, net als afsluiter 'Bathroom Gurgle', een fonkelend eerbetoon aan de eighties, opgetuigd met de four to the floor-beat van de Klaxons en de begeesterde zang van voorman Samuel Dust. Het Hadouken!-achtige gezwiep in 'The Bears Are Coming' zwalpt uitdagend over een hiphopcadans, en de rockende molotovcocktail 'White Snake' wordt voorafgegaan door het érrug swingende popvertier van 'Heartbeat'.

In elk nummer hebben deze jonkies wel vijftien riedels gepropt, maar geforceerd klinkt het nergens. Mooi meegenomen is ook de keurige balans tussen doeltreffende hooks en minder rechtdoorzee breiwerk. Zo zit het uiterst meejodelbare 'Focker' fraai ingebed tussen de instrumentale rollercoaster 'VW' en de puike valse trage 'The Enemy Are the Future'. Toegegeven: 't is soms een rommeltje, en we kunnen er best inkomen dat al die drukte niet meer hoeft voor wie zijn dagen vult met eenentwintigen en de herhalingen van 'Thuis'. Maar bent u de zappersmentaliteit niet ongenegen en verlangt u vurig te ontdekken hoe nu rave eigenlijk had moeten klinken? Dan is dit geheid een must buy.

(gepubliceer in Humo - september 2008)