Het begon met cassettecompilaties van radiovriendelijke pop, die de kleine Josh Harvey (thans bekend als Hervé, Count of Monte Cristal, Voodoo Chilli én als lid van Speaker Junk en Machines Don't Care) maakte voor op vakantie met mama en papa. Vandaag is die Hervé een van Groot-Brittanniës populairste deejays en staan namen als Bloc Party en The Chemical Brothers in de rij voor een remix met de even groezelige als opzwepende Hervé-sound.


Je muziek is een blijmoedige potpourri van hip house, uk garage, rave en exotische ritmes. Was je al van jongs af aan verslingerd aan die genres?
HERVE: "Absoluut. Eigenlijk heb ik elke stijl intussen uitgeprobeerd. Ik heb me ook een tijdje verdiept in drum-'n-bass, grunge en metal. Ik heb zelfs filmmuziek gemaakt. Geloof me: je leert veel bij als je openstaat voor zoveel mogelijk verschillende genres."

John Dahlbäck gaf in de vorige Release toe een erg slechte danser te zijn. Doe jij het beter op de dansvloer?
HERVE: "Daar vrees ik een beetje voor. Noem me maar een erg middelmatige danser. En misschien is zelfs die omschrijving nog iets te optimistisch."

Snel naar een ander onderwerp dan. Je muziek is, net als de ADHD-electro van Crookers nogal zenuwachtig. Hoe lang kan de gemiddelde mens die -excusez le mot - herrie aan?
HERVE: "Wel, ik probeer in mijn werk zoveel mogelijk verschillende invalshoeken te gebruiken, maar ik zou niemand aanraden om 24 uur lang uitsluitend naar Hervé-tracks te luisteren. Ofwel ben je dan rijp voor een instelling, ofwel val je morsdood achterover."

Dat geldt allicht ook voor de muziek van Crookers, waarmee je nog iets gemeen hebt: jullie houden niet van de term fidget house, maar toch krijgt jullie muziek steevast die stempel.
HERVE: (vurig) "En dat vind ik allerminst prettig. Ik maak melodieuze dansmuziek in alle maten en vormen en ik ben er als de dood voor om in een hokje geduwd te worden.Voor mij is fidget house de muziek die ik een paar jaar geleden met Jesse Rose (de bedenker van de term, red.) uitbracht op het Dubsided-label. En nu duiken er plots overal slechte na-apers op. Kunnen die mensen dan niet zélf iets bedenken? Doe mij een plezier en zeg iedereen in België dat fidget house passé is. Ik ben die muziek beu. 't Is hoog tijd voor iets anders."

Gesnopen. Wat doe je zelf als je even iets anders wil dan muziek maken? Ik hoorde dat je wel van soaps houdt.
HERVE: "Ja, maar voor je verkeerde dingen denkt: ik kijk niet naar 'Days of our Lives' of 'The Bold and the Beautiful'. Ik heb het vooral begrepen op intrigerende Amerikaanse series, à la 'Dexter', 'The Wire' of 'Californication'. En ik ben eigenlijk ook allerminst vies van relatief onnozele reeksen als 'Reaper', 'Chuck' of 'Supernatural'."

Hoe close is de band die je onderhoudt met collega's als Sinden, Jesse Rose of Trevor Loveys?
HERVE: "Die is erg goed. We zijn goede vrienden en we trekken vaak met elkaar op. Een gezellig clubje, zeg maar. En met Sinden heb ik net een album (onder de naam Machines Don't Care, red.) gemaakt, dus met hem móét ik wel opschieten."

Oude muziek wordt voortdurend gerecycleerd tot nieuwe hypes. Weet je al wat het volgende vergeten genre is dat opgerakeld zal worden?
HERVE: "Ik denk het wel, maar als je 't niet erg vindt, hou ik mijn verwachtingen voor mezelf . Het klinkt misschien arrogant, maar ik word zó vaak gekopieerd dat ik er bijna depressief van wordt. Dat werkt me zodanig op de zenuwen dat ik voortaan zwijg als ik een leuk ideetje heb, want voor je 't weet is iemand anders er mee weg."

Je wond je daarnet ook al op over producers die ideeën stelen. Zijn er nog verschijnselen waar je een bloedhekel aan hebt?
HERVE: "Zo zijn er wel wat, ja. (lacht) Ik hoor tegenwoordig vaak muziek zonder ziel. Daar heb ik maar een woord voor: rommel. En verwar die ziel zeker niet met wat een heleboel houseproducers soul noemen, want er zijn een pak muzikanten die denken dat hun muziek intelligenter en diepgaander is omdat ze er toevallig een piano en een of andere dikke diva bij sleuren. Niet dus."


(gepubliceerd in Release Magazine, oktober 2008)