Gaarne hadden wij de loftoeter bovengehaald en verkondigd dat de naar semtex meurende ravehooligans genaamd The Prodigy helemaal terug zijn. Eilaas: voor suikerige epitheta moet u elders zijn.

Liam Howlett heeft alles geprobeerd om voor het eerst in twaalf jaar een behoorlijke plaat af te leveren: na het debacle 'Always Outnumbered, Never Outgunned' hijst hij Keith Flint en Maxim Reality weer aan boord, net als de alarmsirenes, synths en orkaanbeats uit de glorietijd van 'Experience' en 'Music for the Jilted Generation'.

Strak plan, maar alleen op 'Warrior's Dance', 'Omen' en 'Take Me to the Hospital' hebben de oldskool-bombardementen impact en klinkt de verpakking fris. De rest is, het ruige geblaf ten spijt, slappe kost waarmee je in het koninkrijk van herrieschoppers als Pendulum en Justice niemand meer omverblaast.

De trommelbijdrage van Dave Grohl verheft 'Run with the Wolves' niet boven electropunkmiddelmaat, de plastic Outlander-riedel in 'World's on Fire' doet hooguit hunkeren naar het origineel, en 'Stand Up' is het soort muffe big beat dat Fatboy Slim tien jaar geleden al afscheidde.

Is het daarmee definitief over en uit voor The Prodge? U leest het hier na hun Werchter-doortocht op donderdag 2 juli.

(gepubliceerd in Humo - maart 2009)