Misschien zijn het de kleine, ongrijpbare details, het zompige gemorrel dat af en toe vanuit de kille duisternis opstijgt, of misschien gewoon de hypnotiserende kracht van de schier eindeloze reeks technodreunen. Wat we alleszins wél weten, is dat de Berlijner halsstarrig zijn cryptische zelf is en daar met verve mee wegkomt.
(gepubliceerd in Apollo - mei 2010)
One Response to "Review: Marcel Dettmann - Dettmann"