Wanneer Anders Trentemøller Engels praat, dan is het met horten, stoten en aandoenlijk gestotter. Op één-twee-drie zijn ziel blootleggen ligt ook al niet in zijn aard. Maar dat hield ons niet tegen om ons, op de eerste mooie lentedag van het jaar, in het gras te vlijen voor een babbel met de immer in het zwart geklede Deen.

Trentemøller heeft pas zijn tweede cd uit, ‘Into the Great Wide Yonder’. Daarop geen uiteengespatte beats of synthesizeruithalen, maar etherische gitaarvegen, bitterzoete elektronica en kamerbreed galmende soundscapes, die hier en daar even donker klinken als de aswolk op de hoes van de plaat. Aswolk?

HUMO Kort nadat je die hoesfoto de wereld had ingestuurd, barstte de IJslandse vulkaan uit. Dat is wel héél toevallig.
TRENTEMØLLER «Oké, ik geef toe: ik heb die vulkaan gewoon zelf laten uitbarsten. ’t Leek me een originele promotiestunt, maar 't is een beetje uit de hand gelopen. Nee, eerlijk, ik had die foto twee maanden eerder al gekozen. Het beeld paste wel bij de muziek, vond ik. 't Is mooi meegenomen dat iedereen nu in de ban is van die vulkaan.»

HUMO Je hoort meteen dat je muziek uit Scandinavië komt. Wat zou het opleveren als we je naar een zonnig oord stuurden om daar nummers te schrijven?
TRENTEMØLLER «Ik betwijfel of het zou lukken. Een beetje zon kan ik wel hebben, maar na een poosje ga ik hunkeren naar de Deense herfst en winter. De kleuren van de natuur zijn dan veel mooier, binnen is het lekker knus, en het is vroeg donker. Da’s heel belangrijk voor mij, want ik kan alleen ’s nachts werken. Muziek maak ik in mijn eigen wereld, en daar wil ik niet gestoord worden. Wat prutsen en schaven aan klanken lukt overdag nog wel, maar het echte creatieve werk doe ik ’s nachts.»

HUMO Een beetje vreemd wel dat de plaat dan net in de zomer uitkomt, niet?
TRENTEMØLLER «Eigenlijk wel, ja. Ik ben heel blij met de nieuwe nummers, maar ze passen beter bij vriestemperaturen.»

HUMO Bij onze vorige ontmoeting vertelde je me dat songtitels verzinnen een nachtmerrie voor je is. Gaat dat al wat beter?
TRENTEMØLLER «Integendeel. Tot tien minuten voor ze naar de platenperserij moesten, hadden de meeste songs nog werktitels - ‘Final Version 4 v7’, of ‘Wooden Song with the Extra Bass, Remember the Kickdrum To Be 3db Louder’. Ik heb een vriend dan maar wat namen laten verzinnen. Ik hecht er niet zoveel belang aan: titels mogen vooral niet te véél betekenen. Laat de mensen zelf maar uitmaken waar de songs over gaan.»

HUMO Je hebt naam gemaakt als technoproducer, maar je lijkt me niet echt in dat wereldje thuis te horen.
TRENTEMØLLER «Klopt helemaal. De eerste keer dat ik op Ibiza kwam, wist ik meteen: dit is niks voor mij. Ik ben pas opgepikt toen ik deep house en techno begon te maken, maar daarvóór had ik jaren bij kleine indiebandjes in Kopenhagen gespeeld. Ik ga nu ook een jaar lang niet meer deejayen om me volledig te kunnen concentreren op mijn livetour. Niet dat het publiek daar niet mag bewegen, maar het wordt toch vooral iets om naar te luisteren.»

HUMO Wat vooral opvalt aan je muziek: vrolijk word je er niet van.
TRENTEMØLLER (glimlacht) «Ik vind mezelf een vrij opgewekte vent, maar misschien is dat net omdat ik zo'n droevige muziek maak. Ik ben nogal gesloten, en songs schrijven is de enige manier om m'n gevoelens te verwerken. Het is ook geen toeval dat ik vooral instrumentale muziek maak: de mensen hoeven niet te weten waar de songs over gaan. En daarbij, er is toch niks zo saai als vrolijke liedjes?»

HUMO Iets anders: je zou gaan samenwerken met David Lynch. Hoe zit dat juist?
TRENTEMØLLER «Zwijg me daarvan! Ik was gebeld door iemand die zich uitgaf voor zijn manager. Hij vertelde me dat David Lynch en Angelo Badalamenti (die heel wat soundtracks voor Lynch heeft gemaakt, red.) me hadden uitgenodigd voor een optreden in een kasteel in Bologna. Het zag er allemaal heel spectaculair uit, dus ik had een speciale set voorbereid. Het kasteel was er, ik was er, en drieduizend toeschouwers waren er ook, alleen: Lynch en Badalamenti waren er niet. 'Hun vliegtuig gemist,' volgens die organisator. Via een webcam zouden ze toch meedoen, maar uiteindelijk heeft de organisator gewoon een filmpje geprojecteerd dat hij van YouTube had gehaald. Die kerel had dat hele verhaal bij elkaar gefantaseerd en ik was er met open ogen ingetrapt. Maar ik blijf stilletjes hopen dat het er ooit eens écht van komt.»

HUMO Ik vermoed dat je wel een paar Lynch-films in je kast hebt staan.
TRENTEMØLLER «Ik ben zijn grootste fan! ‘Mulholland Drive’ blijft mijn favoriete film ever. Hoe hij al die lagen met elkaar verweeft, hoe hij de grens tussen droom en realiteit opzoekt, daar put ik veel ideeën uit. Mooi en lichtjes griezelig tegelijk: zo is het voor mij perfect.»


(gepubliceerd in Humo, juni 2010)