'Robots have feelings too': zo luidt het devies van John MacLean, een kaalhoofdige man-machine die beste maatjes is met James Murphy, voorman van DFA Records, en in 2005 bescheiden lofgetoeter oogstte voor zijn eersteling 'Less Than Human'. In die dagen klonk MacLeans koele mingelmangel van disco en krautrock nog als een schizofrene Atari, maar tegenwoordig vloeit er ménsenbloed door zijn coaxkabels.

Dat blijkt meteen uit 'The Simple Life', de prettig groovende opener van 'The Future Will Come': dat draait eerst vier minuten warm met een van Moroder gepikte italosynthlijn, maar daarna doet LCD Soundsystem-toetseniste Nancy Whang (de vrouwenstem uit 'NY Excuse' van Soulwax) haar intrede. MacLean en Whang vormen de hele plaat door een merkwaardige vocale tandem (zij een kwinkelerend parkietje, hij een gortdroge bariton) maar de mayonaise pakt wonderwel. Voor wie dat niet gelooft: check hun dialoog in de kitscherige Chicago house-oorwurm 'One Day' of verlies uw hart aan de diep roerende parel 'Tonight' - tien minuten interstellaire bliss, die voortborduurt op Daft Punks 'Veridis Quo'.

Wat ons extra enthousiast stemt, is dat alles keurig in balans blijft. Keffende acidbeats worden gesust door feestelijke pianoriedels, compacte songs lossen breed uitwaaierende club cuts af, en lichtvoetige refreintjes verzachten de bittere lyriek. Alleen in de beatloze treurzang 'Human Disaster' is het ellende troef, maar die kan meteen weer worden weggeshaket op de nostalgische lap dansvloerpret 'Happy House'. Slotsom: een sexy plaat, vergezeld van de DFA-keurstempel én onze complimenten. U weet wat van u verwacht wordt.

(gepubliceerd in Humo - april 2009)