Vooraf hoopten wij vurig dat de voor gaybars bestemde electropoppastiches die dat debuut hier en daar ontsierden ditmaal achterwege zouden blijven - geef ons maar Tiga in de schmutzige beats-modus - maar ook op 'Ciao!' volhardt de gezagvoerder van Turbo Recordings in de nichterigheid. Het goede nieuws is dat het deze keer niet stoort. Daar zijn twee redenen voor.
Primo: Sontag gaat er nóg meer over, waardoor het plaatje bij momenten het kitschniveau van 'The Player' van Daan bereikt. Wie daartegen bestand was, bezwijkt wellicht ook voor het naar The Human League en Pia Zadora geurende 'Turn the Night On', voor de onnozele electrofunk van 'Sex O'Clock' (denk aan 'Konijntje' van Aka The Junkies) of de van de pot gerukte lyriek in 'Shoes'.
Secundo: de vocale ongein wordt gestut door een veel rauwer, donkerder en zweteriger klankenpallet. Zo bromt het vooruitgestuurde 'Mind Dimension 2' je omver met een allesverwoestende basdreun, en vliegen de handclaps je in 'Overtime', dat wel heel opzichtig de Soulwax-stempel draagt, als ongeleide projectielen om de oren.
Het klapstuk is de ranzige clusterbom 'What You Need', waarin de synths tekeergaan als vingernagels die over een schoolbord krassen en Sontag met een paar welgemikte kreten de boel in de fik steekt.
In afsluiter 'Love Don't Dance Here Anymore' laat de Canadees dan weer een vleugelpiano en een olietanker vol pathos aanrukken, om na twee minuten van gedacht te veranderen en er nog een stomende discoapotheose aan te breien. Het nummer illustreert prima hoe 'Ciao!' klinkt: als een somptueuze mash-up van veredelde smartlappen, kazige discopop en machinale teringherrie. Op papier lijkt het een allesbehalve aantrekkelijke combinatie, en overdag moeten ze er ons ook niet mee lastigvallen, maar zodra de nacht zijn intrede doet, mist het zijn doel niet. James, de mascara!
(gepubliceerd in Humo - april 2009)
One Response to "Review: Tiga - Ciao!"